Ανακοίνωσις 11 Μαρτίου 2020

Ο Μεγάλος Κανόνας

πέμπτη εβδομάς των Νηστειών είναι το λειτουργικό αποκορύφωμα της Τεσσαρακοστής. Οι Ακολουθίες είναι μακρότερες και εκλεκτότερες. Στη συνήθη Ακολουθία των λοιπών εβδομάδων θα προστεθούν δύο νέες εκτενείς Ακολουθίες· την Πέμπτη ο Μέγας Κανών και το Σάββατο ο Ακάθιστος ύμνος. Κανονικά το αποκορύφωμα αυτό θα έπρεπε να αναζητηθή στην επομένη, στην έκτη εβδομάδα των Νηστειών, που είναι και η τελευταία της περιόδου αυτής. Αλλά όλα στη λατρεία μας έχουν τακτοποιηθή από τους Πατέρας με πολλή μελέτη και περίσκεψι. Με «διάκρισι», κατά την εκκλησιαστική έκφρασι. Μετά από την τελευταία εβδομάδα ακολουθεί η Μεγάλη Ἑβδομάς, με πυκνές και μακρές ακολουθίες, ανάλογες προς τα μεγάλα εορτολογικά της θέματα. Μεταξύ αυτής και του αποκορυφώματος της Τεσσαρακοστής έπρεπε να μεσολαβήση μία περίοδος σχετικής αναπαύσεως, μία μικρά ανάπαυλα. Το τόσο λοιπόν ανθρωπίνως αναγκαίο μεσοδιάστημα είναι η τελευταία εβδομάς και την έξαρσι του τέλους βαστάζει η προτελευταία. Τις δύο θαυμαστές ακολουθίες της πέμπτης εβδομάδος τον Νηστειών, τον Μέγα Κανόνα και τον Ακάθιστο ύμνο, θα σταθούμε και θα τις εξετάσουμε.
Ο Μέγας Κανών ψάλλεται τμηματικώς στα Απόδειπνα των τεσσάρων πρώτων ημερών της Α' εβδομάδος των Νηστειών και ολόκληρος στην Ακολουθία του όρθρου της Πέμπτης της Ε' εβδομάδος. Στις ενορίες συνήθως ψάλλεται ανεξαρτήτως από τον Όρθρο, εν είδει μικράς αγρυπνίας, το βράδυ της Τετάρτης μαζί με την Ακολουθία του αποδείπνου. Κατά τον τρόπο αυτό διευκολύνονται περισσότερο οι χριστιανοί στην παρακολούθησή του. Μπορεί να τον εύρει κανείς μέσα στο λειτουργικό βιβλίο που περιέχει τις ακολουθίες της Τεσσαρακοστής, στο Τριῴδιο, καθώς και σε μικρά αυτοτελή φυλλάδια. Η παρακολούθησις του Κανόνος αυτού κατά την ώρα της ψαλμῳδίας του είναι δύσκολη, γιατί τα νοήματα είναι πυκνά και ταχύς ο ρυθμός της ψαλμῳδίας του. Για τους λόγους αυτούς τα εγκόλπια αυτά είναι ιδιαιτέρως απαραίτητα για όσους θέλουν να γνωρίσουν καλλίτερα τον ύμνο αυτόν. Τα κατωτέρω ας αποτελέσουν μία σύντομο εισαγωγή και βοήθεια για την κατανόησή του και μια παρακίνησι για την παρακολούθησι της ψαλμῳδίας του εκλεκτού αυτού λειτουργικού κειμένου.

Περισσότερα...

Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία (1 Απριλίου)

μνήμη τῆς Ὁσίας Μητέρας μας ἑορτάζεται, τόσο κατά τήν Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ὅσο καί κατά τήν 1η Ἀπριλίου.
Τό «Ὡρολόγιο» γράφει ὅτι «Πλησιάζοντας τό τέλος τῆς Ἁγίας Σαρακοστής, τάχθηκε νά ἑορτάζεται σήμερα ἡ Ἁγία πρός τόνωση τῶν ραθύμων καί ἀμαρτωλῶν σέ μετάνοια.»
Ἡ Ὁσία Μαρία εἶναι ζωντανό παράδειγμα τῆς δυνάμεως τῆς μετανοίας. Παρά τό ὅτι βυθίσθηκε μέχρι τό κεφάλι στή λάσπη τῆς ἀμαρτίας, ἔπειτα μετανοήσει καί μέ τή Χάρη τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, ἔφθασε στή καθαρότητα τῶν Ἀγγέλων.
Μπορούμε νά γίνουμε ὅλοι κατάλευκοι, ὅπως ἥμασταν πρό τοῦ βαπτίσματος, ἀρκεῖ νά μετανοήσουμε.
Ἡ Ἑκκλησία μας ψάλλει σήμερα γιά τήν Ὁσία Μαρία τό ἀκόλουθο τροπάριο:
”Ἀφοῦ διέφυγες ἀπό τό σκότος τῆς ἀμαρτίας καί φωτίσθηκες ἀπό τό φῶς τῆς μετανοίας, προσέφερες, ώ δοξασμένη Ἁγία Μαρία, τή καρδιά σου στόν Χριστό. Ἐκεῖνος δέ τή δέχθηκε, γιατί ἐσύ ἔβαλες νά μεσιτεύσει πρός Αὐτόν ἡ ἀκηλίδωτος καί Ἁγία Μητέρα Του, ἡ γεμάτη ἀπό συμπάθεια. Γι' αὐτό ὄχι μόνο ἀπαλλάχθηκες ἀπό τίς ἀμαρτίες σου, ἀλλά καί εὐφραίνεσαι αἰώνια μαζί μέ τούς Ἀγγέλους”.
Τὸν Βίο τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας συνέγραψε ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων († 11 Μαρτίου), ὁ ὁποῖος συνέγραψε διάφορα ἀσκητικὰ καὶ ὑμνογραφικὰ κείμενα ποὺ διαποτίζονται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καὶ τῆς ἀσκητικῆς παραδόσεως.
Ἡ Ὁσία Μαρία γεννήθηκε στὴν Αἴγυπτο καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ (527 – 565 μ.Χ.). Ἀπὸ τὰ δώδεκα χρόνια της πέρασε στὴν Αἴγυπτο μία ζωὴ ἀσωτίας, ἀφοῦ ἀπὸ τὴν μικρὴ αὐτὴ ἡλικία διέφθειρε τὴν παρθενία της καὶ εἶχε ἀσυγκράτητο καὶ ἀχόρταγο τὸ πάθος τῆς σαρκικῆς μείξεως. Ζώντας αὐτὴν τὴν ζωὴ δὲν εἰσέπραττε χρήματα, ἀλλὰ ἁπλῶς ἱκανοποιοῦσε τὸ πάθος της. Ἡ ἴδια ἐξαγορεύθηκε στὸν Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ ὅτι διετέλεσε: «δημόσιον προκείμενη τῆς ἀσωτίας ὑπέκκαυμα, οὐ δόσεώς τινος, μὰ τὴν ἀλήθειαν, ἕνεκεν», κάνοντας δηλαδὴ τὸ ἔργο της δωρεάν, «ἐκτελοῦσα τὸ ἐν ἐμοὶ καταθύμιον». Καὶ ὅπως τοῦ ἀπεκάλυψε, εἶχε ἀκόρεστη ἐπιθυμία καὶ ἀκατάσχετο ἔρωτα νὰ κυλιέται στὸ βόρβορο ποὺ ἦταν ἡ ζωή της καὶ σκεπτόταν ἔτσι ντροπιάζοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση.

Περισσότερα...

Ἅγιοι Βασιλείδης καὶ Γερόντιος οἱ Μάρτυρες (1 Απριλίου)

ἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Βασιλείδης καί Γερόντιος τελειώθηκαν διά ξίφους. Ναός τοῦ Ἁγίου Μάρτυρα Γεροντίου σωζόταν στήν Κωνσταντινούπολη μέχρι τά τέλη τοῦ 14ου αἰῶνος μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιος Ἀβραάμιος ὁ Νεομάρτυρας ἐκ Βουλγαρίας (1 Απριλίου)

Ἅγιος Νεομάρτυς Ἀβραάμιος καταγόταν ἀπό τήν Βουλγαρία καί ζοῦσε στήν Ρωσία. Ἀρχικά ἦταν Μουσουλμάνος, ἀλλά ὅταν ἄκουσε τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀσπάσθηκε τήν Ὀρθόδοξη πίστη. Ἦταν φιλάνθρωπος καί ἐλεήμων πρός τούς φτωχούς. Στήν πόλη Βολγάρα, στίς κατώτερες ἐκβολές τοῦ ποταμοῦ Βόλγα, ὁ Ἅγιος Ἀβραάμιος ἄρχισε νά διδάσκει τούς συμπατριῶτες του γιά τόν ἀληθινό Θεό. Τότε τόν συνέλαβαν καί προσπάθησαν νά τόν ἐξαναγκάσουν νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό. Ὁ Ἅγιος, ὅμως, ἔμεινε σταθερός στήν ὁμολογία τῆς πατρώας εὐσέβειας. Ἔτσι, τό ἔτος 1229, τόν θανάτωσαν δι’ ἀποκεφαλισμού, ἀφοῦ τόν τεμάχισαν.
Οἱ Ρώσοι Χριστιανοί, πού ζοῦσαν στήν πόλη, ἐνταφίασαν τό ἱερό λείψανο τοῦ Ἁγίου στό χριστιανικό κοιμητήριο.
Ἡ ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων του ἔγινε στίς 6 Μαρτίου τοῦ ἔτους 1230 ἀπό τόν μεγάλο πρίγκιπα τοῦ Βλαντιμίρ Γεώργιο († 4 Φεβρουαρίου), ὁ ὁποῖος τά ἐναπέθεσε στόν Ἱερό Ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τῆς μονῆς Κνυατζινίν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ὅσιος Εὐλόγιος ὁ διὰ Χριστὸν Σαλός (1 Απριλίου)

Ὅσιος Εὐλόγιος γεννήθηκε στήν Γεωργία καί ἔζησε κατά τούς χρόνους τῆς βασίλισσας Ταμάρα (1184 – 1213). Ἐπειδή ἀγαποῦσε τόν Θεό καί τήν μοναχική πολιτεία, ἔγινε μοναχός. Ὁ Θεός εὐλόγησε τήν πνευματική του προσπάθεια καί τή σαλότητά του καί τοῦ χάρισε τό προορατικό χάρισμα.
Μαζί μέ τόν Ὅσιο Ἰωάννη τόν Φιλόσοφο, ἀκολούθησε τήν βασίλισσα Ταμάρα στή μάχη ἐναντίον τοῦ σουλτάνου Ρούκν – ἔντ – Δίν στό Μπασιάνη, τό ἔτος 1203.
Ὁ Γεωργιανός στρατός, καθοδηγούμενος ἀπό τόν βασιλέα Δαβίδ Σοσλάν, ἔφθασε στό μοναστήρι τοῦ Μπάρτζια, ὅπου οἱ Ὅσιοι Εὐλόγιος καί Ἰωάννης, μαζί μέ τήν βασίλισσα, προσευχήθηκαν γιά τήν νίκη τῶν Χριστιανῶν. Κατόπιν, οἱ Γεωργιανές δυνάμεις μεταφέρθηκαν στό Μπασιάνι, ὅπου βρισκόταν ὁ σουλτάνος μέ τόν στρατό του, πού τόν ἀποτελοῦσαν 400.000 στρατιῶτες. Ἡ βασίλισσα, στήν συνοδεία τῆς ὁποίας ἦταν καί οἱ Ὅσιοι, κατέλυσε κοντά στό χωριό Κόζρχε καί ἐκεῖ σταμάτησε, ἐνῷ ἡ προσευχή της ἦταν ἀδιάλειπτη.
Μία ἡμέρα, ἐνῷ οἱ Ὅσιοι Εὐλόγιος καί Ἰωάννης ἦταν μαζί μέ τήν βασίλισσα, ὁ Ὅσιος Εὐλόγιος κοίταξε ψηλά, μετακινήθηκε ἀπό τήν θέση του καί βγῆκε ἀπό τήν σκηνή φωνάζοντας: «Ἰδού ἡ Χάρη τοῦ Κυρίου!» καί ἀνηφόρισε πρός τήν κορυφή ἐνός λόφου. Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης, πού εἶχε παραμείνει μέ τήν βασίλισσα, εἶπε: «Ὁ σαλός εἶχε ἕνα ὅραμα καί νομίζω ὅτι ἦταν καλό». Φέρνοντας ἐκ τῶν ὑστέρων στή μνήμη αὐτή τήν ἡμέρα καί ὥρα, προκύπτει ὅτι ἐκείνη ἀκριβῶς τήν στιγμή οἱ Γεωργιανοί πολεμιστές εἶχαν κατατροπώσει τόν στρατό τοῦ σουλτάνου, πού ἦταν δέκα φορές μεγαλύτερος.
Ὁ Ὅσιος Εὐλόγιος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ὅσιος Μακάριος ἡγούμενος τῆς μονῆς Πελεκητῆς (1 Απριλίου)

Ὅσιος Μακάριος, κατά κόσμος Χριστόφορος, γεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη. Σέ νεαρή ἡλικία ἔμεινε ὀρφανός καί ἀπό τούς δύο γονεῖς του καί τήν ἀνατροφή του ἀνέλαβε ἕνας εὐλαβής θεῖος του, ὁ ὁποῖος φρόντισε γιά τήν κατά Θεόν ἀνατροφή καί ἐκπαίδευσή του. Ἐπειδή εἶχε κλίση πρός τήν μοναχική πολιτεία, ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί κατέφυγε στή μονή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τήν ἐπιλεγόμενη Πελεκητή, στά Τρίγλεια τῆς Προύσσας. Ἐκεῖ ἐκάρη μοναχός καί μετονομάσθηκε σέ Μακάριο.
Ὁ νέος μοναχός ἄρχισε νά ἐπιδίδεται στήν ἄσκηση καί τήν προσευχή. Ἡ κατά Θεόν προκοπή του τόν ἀνέδειξε σέ ἡγούμενο τῆς μονῆς. Ὁ Ὅσιος Μακάριος ἔγινε πνευματικός πατέρας γιά ὅλους, ὄχι μόνο γιά τούς μοναχούς ἀλλά καί γιά τούς πιστούς πού κατέφευγαν πρός αὐτόν γιά νά τόν συμβουλευθοῦν, νά λάβουν τήν εὐχή του καί νά θεραπευθοῦν στήν ψυχή καί τό σῶμα, ἀφοῦ ὁ Ἅγιος Θεός τόν ἄμειψε μέ τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας.
Ἡ φήμη τοῦ Ὁσίου ἔφθασε μέχρι τόν Πατριάρχη Ταράσιο (784 – 806 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἔστειλε πρός αὐτόν τόν πατρίκιο Παῦλο, πού εἶχε θεραπευθεῖ παλαιότερα ἀπό τόν Ὅσιο, γιά νά κάνει καλά καί τήν γυναῖκα τοῦ πατρικίου ὅπως καί τόν ἴδιο. Μετά ἀπό αὐτό ὁ Πατριάρχης Ταράσιος μετεκάλεσε τόν Ὅσιο στήν Κωνσταντινούπολη καί τόν χειροτόνησε πρεσβύτερο.
Ὅταν ξέσπασε ἡ αἵρεση τῶν εἰκονομάχων στήν Ἐκκλησία ἐπί αὐτοκράτορα Λέοντος Ε’ τοῦ Ἀρμενίου (813 – 820 μ.Χ.), ὁ Ὅσιος, ἐπειδή ἦταν ὑπερασπιστής τῆς πατρώας εὐσέβειας, κλείσθηκε στήν φυλακή στήν ὁποία παρέμεινε μέχρι τόν θάνατο τοῦ αὐτοκράτορα. Τόν ἐλευθέρωσε ὁ αὐτοκράτορας Μιχαήλ ὁ Τραυλός (820 – 829 μ.Χ.), διάδοχος τοῦ Λέοντος, ὁ ὁποῖος ὅμως καθώς δέν κατάφερε νά μεταβάλει τό εὐσεβές φρόνημα τοῦ Ὁσίου ὑπέρ τῶν ἁγίων εἰκόνων, τόν ἐξόρισε στή νῆσο Ἀφουσία, στήν θάλασσα τοῦ Μαρμαρᾶ. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος Μακάριος, μέσα σέ κακουχίες καί στερήσεις, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 820 μ.Χ.
Μετά τήν κοίμηση τοῦ Ὁσίου οἱ μοναχοί τῆς μονῆς Πελεκητῆς ἀνέδειξαν ἡγούμενο τόν μοναχό Σέργιο τόν Ἔγκλειστο.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ὅσιος Εὐθύμιος ὁ Θαυματουργός (1 Απριλίου)

Ὅσιος Εὐθύμιος ὁ Θαυματουργός γεννήθηκε τό ἔτος 1316 στήν πόλη Νίζνϊυ – Νόβγκοροντ τῆς Ρωσίας, μία μικρή πόλη τοποθετημένη στήν συμβολή τῶν ποταμῶν Βόλγα καί Ὄκα, στό πριγκιπάτο τῆς Σουζδαλίας. Ἦταν τά χρόνια τοῦ ταταρικοῦ ζυγοῦ καί τῶν ἐσωτερικῶν πολέμων ἀνάμεσα στούς Ρώσους πρίγκιπες. Ἡ Ρωσία ἔπρεπε νά ὑποστεῖ πολέμους, πυρκαγιές καί ὀλέθρους. Ἐνῷ οἱ εἰδωλολάτρες λεηλατοῦσαν πόλεις καί μονές καί σκότωναν τούς φιλήσυχους κατοίκους ἢ τούς σκλάβωναν, οἱ Χριστιανοί πρίγκιπες, ἀντί νά ὑπερασπιστοῦν τούς ὑπηκόους τους ἀπό τούς καταπιεστές, σήκωναν ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου τό ἀδελφοκτόνο χέρι, καλώντας συχνά σέ συνδρομή τούς εἰδωλολάτρες, ὥστε νά μπορέσουν μέ τήν βοήθεια τῶν Ταταρομογγολικῶν δυνάμεων νά προσθέσουν στήν κυριαρχία τους νέα ἐδάφη πού τά ἅρπαζαν ἀπό τούς γειτονικούς πρίγκιπες. Οἱ νέοι ἀσκητές στήν δύσκολη ἐκείνη περίοδο συνεισέφεραν μέ τήν σοφία καί τήν ψυχική τους δύναμη καί συμπαραστέκονταν στήν πνευματική στέρηση τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ.
Ὁ Ὅσιος ἀπό τήν παιδική του ἡλικία ἐξεδήλωσε τήν δίψα του γιά τά γράμματα καί τήν ἀγάπη του πρός τόν μοναχικό βίο. Στήν παιδική του ἡλικία, ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ ἐφημέριου τοῦ χωριοῦ του, ἄρχισε νά μαθαίνει νά διαβάζει καί νά γράφει, γιά νά εἶναι σέ θέση νά διαβάζει τίς θεῖες Γραφές καί τά ἔργα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Τά παιχνίδια δέν τόν ἐνδιέφεραν.
Τό δεύτερο σχολεῖο τοῦ μικροῦ Εὐθυμίου ἦταν ὁ οἶκος τοῦ Κυρίου, ὅπου συχνά πήγαινε. Ἀποσυρόταν σέ μία σκοτεινή πλευρά τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά μήν ἀπασχολεῖται μέ ἀνούσιες συζητήσεις καί συγκεντρωνόταν στήν προσευχή καί τήν ἀνάγνωση τοῦ Ψαλτηρίου, τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων. Καταλάβαινε βαθύτατα τή σκέψη τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅτι ὁ Χριστιανός πρέπει νά εἶναι παιδί ὡς πρός τήν ἁγνότητα καί ἄνδρας ὡς πρός τήν λογική. Ἀπό αὐτούς πού τόν περιέβαλαν ἄκουγε διηγήσεις γιά ἁγίους ἀνθρώπους, πού μιμούμενοι τήν ἀγγελική ζωή ἀποσύρονταν ἀπό τόν κόσμο καί τίς πολυτέλειες, γίνονταν ἐρημῖτες καί ζοῦσαν σέ ἡσυχία καί μετάνοια. Στήν ψυχή τοῦ νεαροῦ ὡρίμασε ἡ ἀπόφαση νά ἀφιερώσει τελείως τήν ζωή του στόν Θεό. Ἀναζήτησε, λοιπόν, ἕναν πνευματικό καθοδηγητή πού θά μποροῦσε νά τόν ὁδηγήσει στήν ὁδό τῆς τελειώσεως.

Περισσότερα...

Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Φιλόσοφος ἐκ Γεωργίας (1 Απριλίου)

Ὅσιος Ἰωάννης (Σκιαβτέλι) ἔζησε μεταξύ τοῦ 12ου καί 13ου αἰῶνα μ.Χ. στή Γεωργία. Σπούδασε Θεολογία, φιλοσοφία καί ἱστορία στήν ἀκαδημία τοῦ Γελατᾶ (βόρεια Γεωργία). Ἔπειτα ἔγινε μοναχός καί γιά πολλά χρόνια ἀσκήτεψε στό περίφημο μοναστήρι τοῦ Μπάρτζια (νότια Γεωργία), σέ ἕνα ἀπομονωμένο κελί. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἔζησε μία αὐστηρή ἀσκητική ζωή, συνεχῶς ἀφιερωμένος σέ θεολογικές ἀναζητήσεις διά τῆς προσευχῆς καί ἐντρύφησε στήν ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Μετά ἀπό συνεχεῖς πνευματικές προσπάθειές του κατόρθωσε νά φθάσει σέ ἕνα ὑψηλό βαθμό πνευματικῆς τελειώσεως καί δέχθηκε τό χάρισμα τοῦ λόγου, τό ὁποῖο φανερώθηκε στήν ποιητική του δημιουργικότητα.
Στό μοναστῆρι τοῦ Μπάρτζια, κατά τά ἔτη 1210 – 1214, ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἔγραψε μία ἀξιοσημείωτη ὠδή, ὑπό τόν τίτλο «Δοῦλος Χριστοῦ», στήν ὁποία σκιαγραφεῖται ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστιανοῦ, πού εἶναι πιστός στούς Κανόνες τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Στό ἔργο αὐτό ὁ μοναχός αὐτοαποκαλεῖται συχνά περιπλανώμενος καί δοῦλος Χριστοῦ. Μεγάλο μέρος τῆς ὠδῆς ἀφιερώνεται στόν Γεωργιανό αὐτοκράτορα Ἅγιο Δαβίδ Γ’, τόν Ἀποκαταστάτη († 26 Ἰανουαρίου) καί στήν Γεωργιανή αὐτοκράτειρα Ταμάρα τή Μεγάλη († 1 Μαΐου καί Κυριακή τῶν Μυροφόρων).
Ἡ θεολογική σημασία τῆς ὠδῆς «Δοῦλος Χριστοῦ», εἶναι εἰδικά ἐμφανής σέ ἐκείνους τούς στίχους, ὅπου ὁ ποιητής ἀφιερώνει προσευχές στό Ὄνομα τῆς Ὑπεραγίας Τριάδος γιά νά εὐχαριστήσει τή Θεία Παντοδυναμία καί τή Θεία Πρόνοια, πού χάρισε στούς ἀνθρώπους τό Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Μιλώντας γιά τήν σειρά τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ἀπό τόν Θεό, ὁ Ὅσιος Ἰωάννης γράφει, σέ ἀντιστοιχία μέ τά ἔργα τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, σχετικά μέ τίς Θεῖες καί Ἐκκλησιαστικές Ἱεραρχίες.
Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης κοιμήθηκε σέ βαθύ γῆρας μέ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx